Περί απιστίας

Ερωτος φύσις(Φιλόθεος Φάρος)

Όσο περισσότερο ένας άντρας αμφιβάλλει για τον ανδρισμό του και την ερωτική του επάρκεια, τόσο περισσότερο λειτουργεί ή αισθάνεται την ανάγκη να λειτουργεί σαν επιβήτορας.
Από τη μια οι άνδρες κατέχονται από συνεχές άγχος μήπως η συμπεριφορά τους δεν είναι αρκετά επιβητορική και οι γυναίκες με αντίστοιχο άγχος.
Και έτσι και οι άντρες και οι γυναίκες συμπεριφέρονται με έναν τρόπο εντελώς αντιερωτικό που όχι μόνο δεν ικανοποιεί τις ανάγκες τους, αλλά γίνεται και ένα αδιάπτωτο μαρτύριο.
Η επιβητορική αντίληψη γίνεται μια γενική στάση ζωής που καθορίζει κυρίως για τους άντρες τον τρόπο που μιλούν, το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν, τα ανέκδοτα που διηγούνται, τον τρόπο που οδηγούν και γενικά κάθε εκδήλωση της ζωής τους.
Αλλοιώνει το ανθρώπινο πρόσωπο του άντρα και του προκαλεί πολλαπλές αναπηρίες όπως το ολοκληρωτικό πάγωμα της τρυφερότητας του, την υπονόμευση της ικανότητας του να εκφράζει και να αποδέχεται τρυφερότητα, που όχι μόνο τον κάνει ένα εντελώς ανέραστο ον, αλλά και ένα θλιβερό τέρας που αποκτηνώνεται.
Αυτός είναι ο λόγος που ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα, γιατί δεν μπορεί ο έρως, όταν τον αντιλαμβάνεται κανείς σαν τη χυδαία έκφραση του σώματος, να ζήσει στο χώρο της νομιμότητας.
Αλλά ο έρως δεν μπορεί να ζήσει στο γάμο ακριβώς επειδή ο έρως θεωρείται εκτονωτική συμπεριφορά και ο ίδιος ο γάμος ταυτίζεται με εκτονωτική συμπεριφορά.
Έτσι οι 2 αιτίες που θα οδηγήσουν τους συζύγους σε κλεψίγαμες ερωτικές εμπειρίες, είναι αφενός η πλήξη του εκτονωτικού καθήκοντος και η πεποίθηση ότι μόνο γι’ αυτό είναι ο γάμος και αφετέρου η αίσθηση ότι τελικά ο έρως δεν μπορεί να ανθίσει στη νομιμότητα.
Σαν συνέπεια η νόμιμη σύζυγος ταυτίζεται με το καθήκον και την πλήξη, τη φροντίδα της οικογένειας και ο νόμιμος σύζυγος ταυτίζεται με τα οικονομικά, τα λογιστικά, την πεζότητα την κακομοιριά.
Έτσι η ανάγκη για τρυφερότητα και για παιχνίδι θα πρέπει να αναζητήσει την ικανοποίηση της στην παρανομία.