Πώς άθελα μας μειώνουμε την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας;
Μπορεί να έχουμε όλες τις καλές προθέσεις να δημιουργήσουμε ένα παιδί με αυτοπεποίθηση, θάρρος και πίστη στις δυνάμεις του.
Τις περισσότερες φορές όμως υιοθετούμε κάποιες συμπεριφορές, είτε γιατί αυτές δεχτήκαμε και εμείς ως παιδιά, είτε λόγω ελλιπούς εκπαίδευσης, οι οποίες μειώνουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας και μας καθιστούν εν μέρει υπεύθυνους για την ατολμία τους και την έλλειψη θάρρους τους, αργότερα στην ενήλικη ζωή τους.
Και λέω εν μέρει, γιατί για την τελική συμπεριφορά των παιδιών μας, ενοχοποιούνται πολλοί παράγοντες εκτός από το οικογενειακό περιβάλλον.
Πώς θα μπορούσαμε όμως εμείς από τη δική μας πλευρά και αναλαμβάνοντας το δικό μας μερίδιο ευθύνης να εντοπίσουμε και να ελαχιστοποιήσουμε αυτές τις συμπεριφορές;
Τι λάθη κάνουμε;
1) Είμαστε ιδιαίτερα παρεμβατικοί.
Όταν γινόμαστε συνεχώς παρεμβατικοί στη ζωή του και προσπαθούμε να το προστατέψουμε από τυχόν λάθη, δεν το αφήνουμε να αποτύχει και να πάρει τα δικά του διδάγματα.
Επιτρέψτε στο παιδί να αποτύχει να βιώσει τις δικές του εμπειρίες και αν θέλετε να το προστατεύσετε, εκπαιδεύστε το σωστά.
Λάβετε οι ίδιοι πολύτιμες γνώσεις που σχετίζονται με την ανατροφή του και αν αδυνατείτε να το διαχειριστείτε, όχι γιατί είστε αδύναμοι, αλλά γιατί απλά δεν έχετε την κατάλληλη εκπαίδευση, δείξτε την εμπιστοσύνη σας σε κάποιο ειδικό ψυχικής υγείας.
Παρεμβατικότητα είναι και η έντονη κριτική και συνεχές διδακτισμός.
Στην προσπάθεια μας να εκπαιδεύσουμε το παιδί μας και να του μάθουμε μια αλήθεια ζωής που εμείς οι ίδιο ήδη γνωρίζουμε, γινόμαστε συνεχώς διδακτικοί και το παιδί δυσκολεύεται να χαλαρώσει μαζί μας, γιατί συνεχώς αισθάνεται ότι ένα μάτι βλέπει και επικρίνει όλες τις κινήσεις του.
Ας χαλαρώσουμε και ας εμπιστευτούμε και τη ροή της ζωής, χωρίς να θέλουμε να τα ελέγχουμε όλα.
Ας επιτρέψουμε στο καθετί να λάβει τον απαραίτητο χρόνο για να γίνει κατανοητό και ας μην θέλουμε να γίνονται όλα στο χρόνο που εμείς θέλουμε.
Και προπαντός μην απαιτούμε να γίνουν τα πράγματα όπως εμείς θέλουμε, γιατί μόνο τις άμυνες του παιδιού μας ενεργοποιούμε έτσι, με αποτέλεσμα εκείνο να θέλει συνεχώς να αντιδράει με το δικό του τρόπο..
2) Επικροτούμε μόνο το αποτέλεσμα.
Όταν το παιδί μας προσπαθήσει για κάτι, αλλά εμείς δεν επικροτούμε τη προσπάθεια αλλά περιμένουμε συνεχώς αποτελέσματα τότε θα δυσκολευτεί να πιστέψει στις δυνάμεις του.
Αν πάλι δεν επικροτούμε ούτε καν το αποτέλεσμα με τη λογική, το παιδί θα γίνει αλαζονικό και υπερφίαλο, πάλι υπονομεύουμε την αίσθηση της αυτοαξίας του.
Να θυμόμαστε ότι εμείς είμαστε ένα από τα κεντρικά πρόσωπα στη ζωή του, για να το βοηθήσουμε να αισθανθεί πίστη στις δυνάμεις του.
Ας επιβραβεύσουμε την προσπάθεια του και ας τονίσουμε την αξία της αγωνιστικότητας σε οτιδήποτε αναλαμβάνει…
3) Οδηγούμαστε σε χαρακτηρισμούς.
Όταν χαρακτηρίζουμε το παιδί μας, για παράδειγμα «είσαι τεμπέλης» τότε, το παιδί αναπόφευκτα περιχαρακώνεται σε αυτή τη ταμπέλα και δεν μπορεί να ξεφύγει. Κάποια στιγμή η ταμπέλα αυτή, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, το εγκλωβίζει και δεν μπορεί να την υπερνικήσει, γιατί έχει πειστεί και τα ίδιο για την ισχύ της.
Ας αποφύγουμε χαρακτηρισμούς και αν θέλουμε να επικοινωνήσουμε μαζί του ας εκπαιδευτούμε σε βασικές δεξιότητες επικοινωνίας, ώστε να το κάνουμε σωστά.
Δείτε το σχετικό άρθρο
Ποια σημεία πρέπει να προσέξουμε για μια δημιουργική επικοινωνία;
http://www.psychologist.com.gr/sumbouleutiki-scheseon/articles/poia-simeia-chreiazetai-na-prosexoume-gia-mia-dimiourgiki-epikoinonia.html
4) Επιβραβεύουμε υπερβολικά.
Όσο μειώνει την αυτοπεποίθηση του παιδιού μας η μη ύπαρξη επαίνου, άλλο τόσο τη μειώνει και ο συνεχής έπαινος. Ο συνεχής έπαινος κάνει τα λόγια μας να μην έχουν αξία και καθιστά και εμάς τους ίδιους ανακριβείς.
Το παιδί αν το επιβραβεύουμε υπερβολικά για ότι και αν κάνει, κάποια στιγμή θα σταματήσει να μας εμπιστεύεται και θα αναζητήσει άλλους μέντορες, ώστε να καταλάβει την πραγματική του αξία.
Θέλει επιβράβευση για συγκεκριμένες δεξιότητες. Κάθε παιδί, όπως και κάθε άνθρωπος έχει δυνατά και αδύνατα σημεία. Είναι καλό να τα γνωρίζουμε και να αναδεικνύουμε τα δυνατά του σημεία χωρίς όμως αόριστες επιβραβεύσεις.
5) Δεν εκθέτουμε το παιδί μας σε πραγματικές καταστάσεις ζωής.
Στην ανάγκη μας να το προστατεύσουμε, λειτουργούμε σαν να μην έχει να αντιμετωπίσει αργότερα αυτή τη ζωή που αντιμετωπίζουμε ήδη εμείς οι ίδιοι, αλλά μια ιδανική ζωή.
Υπερπροστατεύουμε και όταν τύχει και εκτεθεί το παιδί μας σε κάποιο πραγματικό δύσκολο ερέθισμα δεν ξέρει να το διαχειριστεί.
Είναι σημαντικό να θέλουμε να δημιουργούμε καλά πρότυπα για το παιδί μας, αλλά εξίσου σημαντικό είναι να του επιτρέπουμε να εκτίθεται και σε καθημερινά ερεθίσματα ζωής. Απλά μπορούμε να το βοηθάμε να τα επεξεργαστεί, όχι όμως να το περιχαρακώνουμε κάτω από τη δική μας ομπρέλα και εξουσία.
Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο πρέπει να δούμε εμείς για ποιο λόγο το κάνουμε..
6) Έχουμε εμείς οι ίδιοι μειωμένη αυτοπεποίθηση.
Αν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε αντιληφθεί τις δυνάμεις μας, πως θα δημιουργήσουμε ένα παιδί με πίστη στις δικές του δυνάμεις;
Το πρότυπο μας λειτουργεί διδακτικά και μιμητικά για εκείνο.
Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν, να έχουμε μια καλή σχέση με τον εαυτό μας και να έχουμε αναπτύξει τη δική μας δυναμική, που όμως θα φροντίζουμε να μην επισκιάζει το παιδί μας και τη δική του προσωπικότητα.
Καπετανάκη Ελευθερία
Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος-Παιδαγωγός
Συμβουλευτική ενηλίκων, σχέσεων, συμβουλευτική εφήβων, οικογενειακή συμβουλευτική.
Website: www.psychologist.com.gr
Email: info@psychologist.com.gr
ellikapetanaki@yahoo.gr
Τηλ:6934034531
Σχετικά βίντεο
